Aan het eind van ieder cursusseizoen wordt een schilderweekend georganiseerd. Dit weekend duurt van vrijdag t/m zondag.
Op een locatie ergens in Nederland, in een schilderachtige omgeving verblijven wij in een eenvoudige accommodatie.
Er wordt geschilderd op locaties naar keuze en er is een docent bij ter begeleiding.
Aan het eind van de dag worden de werken uitgestald en besproken door de docent.
De kosten van dit weekend zijn niet in de lidmaatschapskosten inbegrepen.
Het aantal deelnemers ligt gemiddeld rond de 20 deelnemers.
Schilderweekend in Harlingen 2024
Van 3 tot en met 5 mei zijn een goed aantal leden van Tintoretto naar Harlingen geweest voor het jaarlijkse schilderweekend. Hieronder leest u het verslag van Ronald Wildschut
Ronald:
Er gaat weer een trilling door Tintoretto. Het is voorjaar en dus tijd voor ons jaarlijkse driedaagse schilderevenement. Met 22 vrouwen/mannen staan we op vrijdag 3 mei klaar. Het weer lijkt niet mee te werken maar zal blijken florissant uit te pakken. We zijn blij dat er ook vier “verse” leden meedoen. Die hebben de toekomst!
Ons doel is ditmaal de oude havenstad Harlingen, ooit centrum van rijke handel met hout uit de Baltische Staten en Scandinavië, en ook van walvisvaarders in vorige eeuwen. De sporen zijn nog talrijk, met een weelderige stad met vele havens en ruime pakhuizen! Eerder hadden onze organisatoren Cora, Joop en Hanneke (in veilig alfabetische volgorde!) een lieflijk gelegen groepsverblijf op Texel voor ons gevonden, maar dat bleek al snel in té commerciële handen. Dan maar niet..
Op die vrijdagmorgen vertrokken we uit Heiloo onder dekking van een wolkbreuk die onderweg precies boven ons leek te blijven hangen.
Maar schijn bedriegt want rond de Afsluitdijk brak de zon door, en dat zou drie dagen zo blijven. Droog en kleurrijk dus!
Rond elf uur zaten we aan koffie met riant gebak in een kostelijk hotel met de oerfriese naam Anna Casparii. Voor onze voeten de oudste haven van Harlingen, de Noorderhaven, temidden van prachtige gebouwen. Én een keur van moderne jachten tot wedstrijd-roeisloepen. De laatste om de jaarlijkse roeirace Harlingen-Terschelling te winnen!
Onze auto’s hadden merendeel een thuis gevonden op het grote parkeerterrein naar de veerboten juist buiten de stad.
Joop heette ons welkom met zijn warme peptalk, het voelde weer als een reünie. Later vertelde Ronald wat over de historie van deze kleine wereld, en al snel gingen we met onze meegebrachte lunchpakketten op weg naar onze jachtvelden. De bagage zolang geparkeerd in de naburige ruimte van de bar. Dat kwam later wel.
Overal konden we onze Tintoretto’s terugvinden: op de doorgaande zonnebank voor ons hotel, de eeuwenoude straatjes en boogbruggetjes er achter. Of bij de veerboothaven achter de zeedijk die hoog achter ons oprees, periodiek verontrust door de vertrekschreeuw van een van die pendelboten naar de eilanden.
Een wolk van roodgejaste identieke toeristen, lopend en in een vloot aan dinghies duidden erop dat een groot cruiseschip in de stad gearriveerd was voor een haastig bezoek.
Ikzelf genoot van een luw plekje nabij de “galjas” MARIEJE, een prachtig blank houten Deens zeilschip, dat in de hoek van onze haven zijn vaste ligplaats heeft. Het schip is in handen van een paar Groninger families die het schip als een levenswerk verzorgen. Als opstapper kan je langs de Scandivavische kusten meevaren. Tegen betaling natuurlijk.
Tegen vijven troffen we elkaar weer in de grote en lichte tuinkamer achter de restaurant zaal, helemaal voor ons. Eerst voor een borreltje, gevolgd door een geurige buffet-maaltijd “voor elck wat wils”.
Dan de traditionele Schouw. Cees Broersen, ditmaal incognito als gewone deelnemer, maar toch bereid om zijn expertise in te zetten nam ons mee in de zieleroerselen van onze verse werkstukken, Er klonken lovende en opbouwende woorden, Cees, hartelijk dank, applaus!
De avond was gezellig maar we spaarden onze energie nog even.
Het hotel bestond uit pakweg vijf antieke buurhuizen, verbonden met slimme gangetjes en een verrassend trappensysteem. Zo te zien had onlangs een renovatie plaats gevonden. Het zag er prachtig uit. Ikzelf deelde met Nico een kamer in een uiterste nok, met daarin de badkamer een halve trap naar beneden, keurig ingepast in het buurhuis in die oude bouwkunde puzzel.
De volgende dag: stralende zon over de Noorderhaven. Bemanningen en gezinnen maakten zich al op om met het getijde de zee op te gaan.
We konden copieus ontbijten en werden geholpen met lunchpakketten maken. Vooral de “plop” van de frisdrankflesjes is van belang. Gesterkt door uitgewisselde ervaringen gingen we weer op weg. Mijn doel was ditmaal om dat nagebouwde schip van ooit Willem Barentsz terug te vinden, dat dank zij vrijwillige bouwers nu bijna vaargereed is. Naar beste weten heb ik dit scheepje op papier alvast in zee gebracht en zeilt het nu voorspoedig!
Rond borreltijd troffen we elkaar weer. Het buffet zat weer verleidelijk in elkaar. En daarna stond de schouw weer op het programma, ditmaal onder leiding van docent Nico, ook hij incognito aanwezig. Hulde, want
hij hielp ons weer deskundig verder en wordt hartelijk dank gezegd.
Op deze avond is de jaarlijkse Dodenherdenking en die willen we graag volgen. Een groot TV scherm faalt, maar op magische wijze kwam via eigen mobieltjes toch nog tijdig een verbinding met het grootbeeld tot stand. Staande namen we deel aan de plechtigheid.
De volgende ochtend stond een portretteer-demo van onze nestor Jan Hoek op het programma. Een jeugdige lokale schoonheid, werkzaam in ons hotel, was bereid om te poseren. Het werd een geanimeerde en leerzame ochtendsessie. Jan, onze hartelijke dank en waardering!
Na het achteraf toevoegen van haar eigen oorknopjes zal ze het portret, met dank van Jan, kado krijgen!
Daarna neemt menigeen nog een laatste kans om in de volle buitenzon impressies op te doen. En een laatste lunch om 13.00 uur in het hotel.
Dan een hartelijke afscheid, en weer op huis aan richting Heiloo !
We grijpen de kans om de organisatoren hartelijk dank te zeggen.
En feliciteren onze vandaag jarige Wil, die de avond tevoren al met heerlijkheden rondgegaan was. Dat leverde haar toen een spontane zanghulde op.
We hadden het goed!
Waarvoor getekend,
Ronald Wildschut.
Foto’s zijn van Joop Wuijts en Marlene Smakman.